Φθινόπωρο

Για μένα η χρονιά δεν αρχίζει τον Γενάρη. Αρχίζει τον Σεπτέμβρη!
Αρχίζει όταν τελειώνει το καλοκαίρι.... Ίσως να έχω ξεχαστεί στα φοιτητικά μου χρόνια και να λειτουργώ ακόμα με το ακαδημαϊκό ημερολόγιο...

Είναι αλλαγή εποχής. 
Μετά από τη ζέστη και τους καύσωνες ο καιρός αρχίζει να δροσίζει. Για την ακρίβεια εδώ στην Τρίπολη ο καιρός κρυώνει απότομα και αρχίζει να βρέχει. Έτσι γρήγορα και απότομα. Δεν μας λυπάται καθόλου! 
Μου αρέσει όμως... 
Είναι η ώρα να οργανώσω πράγματα και να βάλω στόχους. Μετά την χαλάρωση του καλοκαιριού τα κεφάλια μέσα! Διατροφή, γυμναστική, δραστηριότητες και στόχοι επαγγελματικοί αλλά και προσωπικοί έρχονται στο προσκήνιο. 

Όλα δείχνουν ότι προχωράμε προς το χειμώνα και πρώτα απ'όλα η φύση που εμείς οι τυχεροί εδώ στη επαρχία μπορούμε να απολαμβάνουμε. 
Τα σύννεφα που μαζεύονται όλο και μεγαλύτερες παρέες, τα φύλλα που σιγά σιγά παίρνουν χρώμα κεχριμπαρένιο, τα πουλιά που μας αποχαιρετούν πετώντας για μέρη μακρινά, εξωτικά, ζεστά... Όπου να ΄ναι θα βγουν τα κυκλάμινα. Τα λατρεύω τα κυκλάμινα! Και εάν φύγουμε και λίγο πιο έξω από την πόλη θα τα δούμε να ξετρυπώνουν ανάμεσα από πεσμένα χρυσοκίτρινα φύλλα, φρέσκα και έντονα ροζ, σαν μια τελευταία προσπάθεια ανάστασης της φύσης που αργοπεθαίνει καθώς έρχεται ο χειμώνας. 

Άλλος ένας λόγος που μου αρέσει η αλλαγή της εποχής, καθαρά γυναικείος λόγος, είναι η μόδα. Όπως και να το κάνουμε, παρά την κρίση, όλο και κάτι θα ψωνίσουμε για το Φθινόπωρο. Επίσης, όλα τα σκούρα χρώματα που περιμένουν μήνες στην ντουλάπα, ήρθε η ώρα να βγουν στο φως, να τα ξαναφορέσουμε.

Προσωπικά χαίρομαι να αλλάζω το στυλ μου και αυτή είναι μία πολύ καλή ευκαιρία. Ανυπομονώ λοιπόν για ζακέτες, μποτάκια, φουλάρια και φυσικά για τις τσάντες. Όλες τις σκούρες τσάντες, τις χειμωνιάτικες, που τόσο άκαρδα όλο το καλοκαίρι είχα βάλει στην απομόνωση. Σκούρα κραγιόν και μανό αλλά και γενικά το μακιγιάζ μας ακολουθεί κι αυτό την πορεία προς το χειμώνα.





Άλλη αγαπημένη συνήθεια η διακόσμηση του σπιτιού. Δεν χρειάζονται πολλά. Δύο μαξιλαράκια, ένα διαφορετικό τραπεζομάντηλο ή ένα βάζο μπορούν να μεταμορφώσουν το χώρο μας. Ένας πίνακας και λίγα κεριά. Στρώνουμε ξανά τα χαλιά μας και αμέσως το σπίτι γίνεται πιο "ζεστό".Μας καλεί να κάτσουμε μέσα. 

Μας καλεί να χαλαρώσουμε στον καναπέ με ένα ζεστό και μυρωδάτο καφέ, και να φτιάξουμε μια φθινοπωρινή ατμόσφαιρα γλυκιά σαν καραμέλα...

  Α.

Χτίζοντας αναμνήσεις

Τα απογεύματα που επέστρεφα από τη δουλειά, σχεδόν έτρεχα για να πάω σπίτι. Ήθελα να φάω κάτι στα γρήγορα και μετά να μην κάνω τίποτα άλλο από το να μοιραστώ στιγμές με τα παιδιά μου. Ήθελα να κάνω, ό,τι ήθελαν να κάνουν.

Ρωτούσα, λοιπόν, τι είχαν στο μυαλουδάκι τους. Οι απαντήσεις που έπαιρνα μας οδηγούσαν ή στο πάτωμα του σαλονιού, παίζοντας uno, μια καινούργια αγαπημένη συνήθεια, ή στην αυλή παίζοντας «μήλα» ή στο στάδιο τρέχοντας και παίζοντας μπάλα, ή στις κούνιες κάνοντας κάθε φορά νέους φίλους.  Πολλές φορές καταλήξαμε και στην κεντρική πλατεία με τα ποδήλατα, κουτσουμπολεύοντας με άλλους «ποδηλάτες» και κάνοντας κόντρες ποιος τρέχει πιο γρήγορα.

Βγαίνοντας από το σπίτι σου, πρωί ή απόγευμα, βγαίνεις από τη ρουτίνα σου. Χτίζεις αναμνήσεις και επικοινωνείς. Και μέσα όμορφα είναι. Αλλά τώρα που ο καιρός το επιτρέπει, δεν καθόμαστε μέσα. Το βράδυ, που τα παιδιά αποκαμωμένα από το παιχνίδι και τις καινούργιες εικόνες που έχτισαν, κοιμούνται, συζητάμε με τον άντρα μου τα νέα της ημέρας. Εκεί δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τα όσα τη μέρα εκείνη έζησα. Από τα λόγια και τα μάτια των παιδιών μου, κλέβω τα συναισθήματά τους. Πέρα από αυτά που μου είπαν ότι ένιωσαν ψάχνω και άλλα να καταλάβω. Ο γιος μας έκανε αυτό, η κόρη μας έκανε εκείνο, λέω στον άντρα μου και η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Και κάπου εκεί τα μεσάνυχτα, αν δεν με έχει πάρει ο ύπνος μιλώντας, πάω για ύπνο πολύ κουρασμένη στο σώμα αλλά πολύ χαρούμενη. Αλήθεια χαρούμενη.

Η ζωή, μου είπε μια γιαγιά σοφή γειτόνισσα, είναι ένας δυνατός αέρας, παιδί μου. Το φύσημά του, λέω εγώ, γρήγορα σταματά. 
Νιώστε το όσο ΔΥΝΑΤΑ μπορείτε!

Τ.