Χτίζοντας αναμνήσεις

Τα απογεύματα που επέστρεφα από τη δουλειά, σχεδόν έτρεχα για να πάω σπίτι. Ήθελα να φάω κάτι στα γρήγορα και μετά να μην κάνω τίποτα άλλο από το να μοιραστώ στιγμές με τα παιδιά μου. Ήθελα να κάνω, ό,τι ήθελαν να κάνουν.

Ρωτούσα, λοιπόν, τι είχαν στο μυαλουδάκι τους. Οι απαντήσεις που έπαιρνα μας οδηγούσαν ή στο πάτωμα του σαλονιού, παίζοντας uno, μια καινούργια αγαπημένη συνήθεια, ή στην αυλή παίζοντας «μήλα» ή στο στάδιο τρέχοντας και παίζοντας μπάλα, ή στις κούνιες κάνοντας κάθε φορά νέους φίλους.  Πολλές φορές καταλήξαμε και στην κεντρική πλατεία με τα ποδήλατα, κουτσουμπολεύοντας με άλλους «ποδηλάτες» και κάνοντας κόντρες ποιος τρέχει πιο γρήγορα.

Βγαίνοντας από το σπίτι σου, πρωί ή απόγευμα, βγαίνεις από τη ρουτίνα σου. Χτίζεις αναμνήσεις και επικοινωνείς. Και μέσα όμορφα είναι. Αλλά τώρα που ο καιρός το επιτρέπει, δεν καθόμαστε μέσα. Το βράδυ, που τα παιδιά αποκαμωμένα από το παιχνίδι και τις καινούργιες εικόνες που έχτισαν, κοιμούνται, συζητάμε με τον άντρα μου τα νέα της ημέρας. Εκεί δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τα όσα τη μέρα εκείνη έζησα. Από τα λόγια και τα μάτια των παιδιών μου, κλέβω τα συναισθήματά τους. Πέρα από αυτά που μου είπαν ότι ένιωσαν ψάχνω και άλλα να καταλάβω. Ο γιος μας έκανε αυτό, η κόρη μας έκανε εκείνο, λέω στον άντρα μου και η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Και κάπου εκεί τα μεσάνυχτα, αν δεν με έχει πάρει ο ύπνος μιλώντας, πάω για ύπνο πολύ κουρασμένη στο σώμα αλλά πολύ χαρούμενη. Αλήθεια χαρούμενη.

Η ζωή, μου είπε μια γιαγιά σοφή γειτόνισσα, είναι ένας δυνατός αέρας, παιδί μου. Το φύσημά του, λέω εγώ, γρήγορα σταματά. 
Νιώστε το όσο ΔΥΝΑΤΑ μπορείτε!

Τ.